The article presents a phenomenological description of existential experience, one of the fundamental issues in the philosophy of existence. At the outset, it is worth emphasizing that showing the specifics of this experience seems to be a difficult, or even an impossible task – due to its individual, subjective and inexpressible nature, and, as a consequence, its elimination from the academic, schematic, scientific reflection. The problem of existential experience is so interesting, however, and philosophically so important that – despite those disheartening limitations – it seems worthwhile to take a closer look at it. The article shows the phenomenon of human existence in the context of its intra‑world situation, exposing its ontic uniqueness.

W artykule zarysowuję egzystencjalną interpretację etiudy Romana Polańskiego Dwaj ludzie z szafą (1958). Pomimo sporej liczby publikacji traktujących o twórczości Polańskiego nadal brakuje pracy, która wprost i pierwszorzędnie ukazałaby filozoficzno-egzystencjalny potencjał tej wczesnej krótkometrażówki. Wywód został podzielony na pięć części. W pierwszej z nich przyglądam się zagadnieniom samotności i obcości prezentowanym w filmie Polańskiego. W drugim kroku nawiązuję do rozpoznań wybranych filozofów egzystencjalnych (J. Ortega y Gasset, E. Lévinas, J.-P. Sartre, A. Camus). W trzeciej części kreślę specyfikę charakterys-tycznych dla filmu motywów groteski i absurdu, uwypuklając ich związek z problematyką samotności. Następnie interpretuję film w kontekście autentycznego sposobu egzystowania, odwołując się do spostrzeżeń M. Heideggera i akcentując rozziew między „byciem sobą” a przynależnością do wspólnoty (społeczeństwa). W ostatniej części proponuję psychologiczno-egzystencjalne odczytanie etiudy Polańskiego, zwracając uwagę na psychologiczne uwarunkowania ludzkiej egzystencji.