W artykule omówiono badania nad atmosferą architektury, stawiające w centrum ludzki odbiór przestrzeni, a przez to poszerzające humanistyczny aspekt teorii i projektowania architektonicznego oraz urbanistycznego. Odnosząc badania własne do aktualnej wiedzy autorka przedstawia różne definicje atmosfery i metodologie jej opisu, które coraz mocniej wchodzą w obszar neurofizjologii i psychologii, ale też w nowym świetle wartościują kontemplację, opisy literackie, zdjęcia, scenografię.