Tematem niniejszego artykułu jest potencjalny język atletyki w Flp 3,12-16. Główny akcent skupia się na pytaniu, jak przyjęcie istnienia w nim języka atletyki przyczynia się do lepszego zrozumienia tego tekstu, a przede wszystkim jego teologicznej treści. Artykuł składa się z trzech części. W części pierwszej autor analizuje poprzedzający i następujący kontekst Flp 3,12-16. Przychyla się przy tym ku poglądowi zwolenników struktury koncentrycznej: 3,1-11 (A), 3,12-16 (B), 3,17-4,1 (A’). W częściach obramowania (A i A’) chodzi o polemikę Pawła z jego przeciwnikami, przy czym głównym zamiarem Pawła jest wezwanie Filipian do tego, by „mocno stali w wierze”. Część druga artykułu zawiera krótką analizę egzegetyczną tekstu 3,12-16, która jest skoncentrowana na najważniejszych pojęciach (zdobyć, ruch, myślenie) oraz na celu niebiańskiej doskonałości, z którymi te pojęcia są związane. W części trzeciej zostają zanalizowane potencjalne atletyczne obrazy w 3,12-16. W oparciu o powszechną akceptację rzeczownika τὸ βραβεῖον w 3,14 jako agonistycznego terminus technicus, inne rzeczowniki i czasowniki, które same w sobie nie mają znaczenia atletycznego, zostają zinterpretowane jako odnoszące się do atletyki w kontekście tej perykopy. Na zakończenie autor artykułu zauważa, że Paweł jako przeciwwagi dla schematu „wysiłek-nagroda”, typowego dla języka atletycznego, używa języka powołania, wprowadzając schemat „dawanie-otrzywanie”. W ten sposób Paweł podkreśla ukierunkowanie na przyszłość, które jest charakterystyczne dla przesłania, które głosi i którym żyje.