W transcendentalnej dedukcji kategorii, w drugim wydaniu Krytyki czystego rozumu, Kant wprowadza termin „formalna naoczność” (formale Anschauung), ukazując w ten sposób, że określenie to zawiera bogatszą treść niż „forma naoczności” (Form der Anschauung). Wiąże się to z określaniem, tj. determinowaniem czystej formy naoczności, które dokonuje się za sprawą syntezy postaciowej, będącej wytworem wyobraźni, ale przy współudziale kategorii. Rozważam m.in. kwestię, jak należy rozumieć jedność przestrzeni i co jest źródłem owej jedności. Przy okazji analizuję ważne i trudne pojęcie różnorodności (Mannigfaltigkeit), które – jak się wydaje – leży u podstaw różnicy między dwoma sposobami ujęcia przestrzeni jako czystej naoczności.