Przedmiotem analizy w niniejszym artykule jest oryginalna strategia pisarska Elfriede Jelinek w okresie jej zaangażowania politycznego (około roku 2000) jako formy artystycznego protestu oraz zajmowania pozycji w polu literackim. Szczególnie ważne wydaje się pytanie o kryteria estetyczne literatury zaangażowanej czyli o sposób zarządzania kapitałem językowym, którym dysponują pisarze i pisarki posiadający ambicję kreowania artystycznie wartościowych, a jednocześnie ważnych tekstów literackich i dyskursów eseistycznych.