W tradycji sceptycznej samoświadomość była przezroczysta i pełniła funkcję bazy do wyrażania wątpliwości i rozwijania argumentów w ramach poszukiwania pewności. Po zwrocie językowym i zwrocie naturalistycznym filozofia współczesna rozwinęła argumenty przeciwko pewności i przeciwko priorytetowi epistemologicznemu danych samoświadomości (zarówno przedrefleksyjnej, jak i refleksyjnej). Refleksja raportuje strumień świadomości ex post, raporty są skromne i zależne od schematu pojęciowego podmiotu, natomiast dane przedrefleksyjne są mgliste. Współcześnie pojawiły się dwie sceptyczne hipotezy: H. Putnama hipoteza eksternalizmu treściowego i S. Kripkego hipoteza kwusa. Na ich tle można postawić pytanie, jakie ja jest odporne na błędną identyfikację. Odporność wydaje się ograniczona do ja beztreściowego jako przedpredykatywnego poczucia własnego istnienia. Nie ma gwarancji, że jakakolwiek treść przypisana własnemu ja jest bezbłędna. Nie mogę zaprzeczyć własnemu istnieniu, tak samo jak nie mogę zaprzeczyć temu, że coś zewnętrznego istnieje, ale każdy opis ich treści jest narażony na błędy. A zatem treści samoświadomości nie są w lepszej sytuacji epistemicznej niż treści percepcji zewnętrznej.

StreszczenieKazimierz Ajdukiewicz definiuje sceptycyzm jako tezę że nie istnieje kryte-rium prawdy, a w konsekwencji nie jest możliwe uzasadnienie jakiejkolwiek tezy. Według Ajdukiewicza, sceptycy mieszają dwa poziomy uzasadnienia: uzasadnienie sądu