Dążenie do zmierzenia i przetłumaczenia otaczającej rzeczywistości na dający się przetwarzać komputerowo cyfrowy język stało się dominującym motywem współczesnej fazy kapitalizmu. Ma to konsekwencje dla sposobu postrzegania ludzkiego ciała. Stawiam tezę, że wraz z rozwojem technologii ubieralnych staje się ono obszarem kapitalistycznej eksploatacji. Dane, pozyskiwane dzięki urządzeniom ubieralnym bezpośrednio z ciała, mogą być wykorzystywane do zarządzania nim. W tym artykule tendencja do mierzenia wszelkich aspektów własnego życia i zachodzących w ciele procesów, wraz z towarzyszącym jej przekonaniem, że poddają się one ilościowym określeniom, nazwana będzie wydobywaniem danych z samego siebie. Artykuł ma na celu prześledzenie ideologicznych przesłanek warunkujących funkcjonowanie technologii ubieralnych, a także naświetlenie jak konkretne przekonania i regulatywne koncepcje ich dotyczące zostały wplecione w materię codzienności i poddane naturalizacji.

Pluralistyczny dostęp poszczególnych partii i środowisk politycznych do mediów uznawany jest za jeden z fundamentów demokracji. Odwołując się do danych dotyczących obecności polityków w najważniejszych telewizyjnych i radiowych programach publicystycznych oraz danych dotyczących rynkowego zasięgu poszczególnych nadawców, artykuł analizuje wpływ, jaki poszczególne środowiska polityczne miały na polską medialną sferę publiczną w okresie od listopada 2015 do grudnia 2017 roku. Artykuł zmierza w stronę opisu normatywnego, dostarczającego odpowiedzi na pytanie, czy i w jakim stopniu poszczególne partie polityczne są nad- lub niedoreprezentowane w medialnej sferze publicznej. Odpowiedź umożliwia zestawienie uzyskanych danych z liberalno-przedstawicielskim modelem sfery publicznej we współczesnych demokracjach (Ferree, Gamson, Gerhards i Rucht 2002). Autorzy wnioskują, że polska sfera publiczna mieści się w demokratycznych standardach wyznaczonych przez przyjęte do analizy modele, choć zarówno nadawcy publiczni jak i prywatni mają problemy z zachowaniem odpowiedniego poziomu reprezentatywności różnych partii w swoich stacjach.

Autorzy prac poświęconych mniejszości romskiej mają dylemat, jaką nazwą rozważanej grupy się posługiwać? W języku polskim to wybór między słowami „Romowie” i „Cyganie”. Wielu współczesnych liderów tej społeczności z Polski oczekuje posługiwania się wyłącznie nazwą „Romowie”, a określenie „Cyganie” traktuje jako pejoratywne i obraźliwe. Wśród polskich Romów są także zdecydowani przeciwnicy posługiwania się tą nazwą. Ten wewnętrzny etniczny spór splata się z romskimi dążeniami do uznania ich rozproszonej po świecie społeczności za naród i jest wyrazem emancypacji etnicznej oraz przemian, jakie wśród nich zachodzą, jak określa to Lech Mróz „romizacji Cyganów”. Autorzy tekstu starają się tę sytuację interpretować posługując się wynikami badań etnograficznych przeprowadzonych w romskich wspólnotach w Polsce.

Celem artykułu jest prezentacja i uwspólnienie doświadczeń oraz wniosków płynących z jakościowych badań skoncentrowanych na parze i różnych aspektach jej funkcjonowania, prowadzonych w Polsce przez ostatnią dekadę przez wybrane zespoły badawcze. Odwołując się do przykładów z badań terenowych wskazujemy na szereg praktycznych oraz sytuacyjnych aspektów badania par i pokazujemy, że w celu zgłębienia relacji między dwojgiem ludzi i zrozumienia dynamiki ich wspólnego życia konieczne jest zastosowanie różnych konfiguracji metod i narzędzi badawczych. Bazując na wnioskach z realizacji różnych projektów badawczych proponujemy podejście oparte na trzech filarach: zastosowaniu wywiadu diadycznego, połączeniu go z wywiadami indywidualnymi oraz prowadzeniu badań nad parą w formie wizyt domowych w schemacie podłużnym. Dzięki refleksji nad już zrealizowanymi projektami możliwe było stworzenie metodologicznych rekomendacji dla badaczy i badaczek planujących w przyszłości prowadzenie badań w tym obszarze.

Przedmiotem artykułu jest program teoretyczno-badawczy ujmujący parę intymną jako formę praktykowania bliskości, miłości i troski, zakorzenionych w praktykach życia codziennego. W ramach tego programu proponujemy analizę o charakterze: relacyjnym, nienormatywnym, intersekcjonalnym oraz procesualnym. Najpierw wyjaśniamy, dlaczego kategoria pary intymnej jest użyteczna, uzupełniając, a także zastępując takie kategorie, jak rodzina, jednostka i gospodarstwo domowe. Druga część tekstu jest poświęcona korzyściom, które wnoszą do badań par intymnych teorie praktyk społecznych, z ich naciskiem na wiedzę milczącą i habitualną, cielesność i emocjonalność, materialność oraz symbolikę i kontekst działań. Proponowany program teoretyczno-badawczy stanowi syntezę kilku nurtów teoretycznych i został przepracowany w toku szeregu zrealizowanych w Polsce projektów badawczych.

Debata toczy się wokół dwóch kluczowych momentów życia pary, jakimi są zamieszkanie i ślub oraz związane z nimi praktyki. Według uczestniczek i uczestników debaty, mimo że związek może trwać i bez tych wydarzeń, to z badań nad parami wynika, że stanowią one ważne punkty zwrotne. W prezentowanej rozmowie zebrano wnioski o kondycji par w Polsce, z uwzględnieniem różnic i podobieństw pomiędzy parami jedno i dwupłciowymi, a także różnic związanych z wiekiem, wykształceniem i pochodzeniem (zarówno narodowym, jak i klasowym).

Socjologiczne badania par intymnych wiążą się z szeregiem dylematów etycznych. Niektóre z nich łączą się z kwestiami badania życia prywatnego, a zatem pytaniami o to, czemu, jak i w jakich warunkach osoby badane dzielą się z badaczami lub badaczkami swoimi doświadczeniami, a także, jaka relacja badawcza przy tej okazji kształtuje się między tymi dwiema stronami. Rozpatrujemy problem symetryczności relacji badacza/ badaczki z parą, problem wykorzystywania wiedzy pozyskanej jedynie od jednej osoby tak, by nie zaszkodzić parze, a także specyficzne dylematy związane z relacjami władzy pomiędzy badaczami a badanymi oraz rolami, w jakich badacze/badaczki są obsadzani przez parę. Dylematy te dyskutujemy w odniesieniu do przykładów z własnych badań terenowych pochodzących z trzech projektów badawczych.