W polemice z marcjonizmem Justyn broni Starego Testamentu stanowiącego wartość również dla chrześcijan nawet po przyjściu Chrystusa. W jego spojrzeniu na judaizm widzimy bardzo zróżnicowane postawy. Z P rawa Mojżeszowego, które jest kodyfikacją prawa naturalnego, wydobywa zasady nadal obowiązujące chrześcijan i wszystkich ludzi. Natomiast elementy Prawa zapowiadające tajemnice Chrystusa i przepisy dane Żydom ze względu na zatwardziałość ich serca straciły na znaczeniu wraz z Jego przyjściem. W części Dialogu dotyczącej dyskusji na temat mesjańskiej i boskiej tożsamości Jezusa Justyn opiera się zasadniczo na interpretacji odpowiednich tekstów Starego Testamentu. Niekiedy tylko czyni złośliwe uwagi pod adresem Żydów, którzy nie uznali Jezusa za obiecanego Mesjasza i Syna Bożego, gdyż nie rozumieją Starego Testamentu i koncepcji „drugiego Boga”. Najbardziej antyżydowska jest ostatnia część Dialogu, w której Justyn wyraźnie głosi teorię substytucji, że chrześcijanie są teraz nowym ludem Bożym, który zajął miejsce odrzuconego przez Boga Izraela. Wspólna wyznawcom judaizmu i chrześcijaństwa jest wiara w Boże objawienie zawarte w Starym Testamencie, różni ich zaś jego rozumienie i interpretacja.