Artykuł przedstawia Lublin jako miejsce pamięci poprzez analizę dwóch narracji literackich o żydowskich mieszkańcach miasta oraz o zagładzie i nieobecności lubelskich Żydów. Döblin opisuje w swojej relacji podróżnej Podróż po Polsce (1925) istniejące obok siebie światy polskiego i żydowskiego Lublina. Krall dokumentuje w reportażu literackim Niezwykle długa linia (2004) eksterminację społeczności żydowskiej i wyparcie z pamięci polskich mieszkańców miasta wspomnienia o ich żydowskich sąsiadach.