Artykuł stanowi krytyczną analizę Ingardenowskiej koncepcji poznania cudzych stanów psychicznych. Prezentuje sformułowane przez Ingardena zarzuty wobec teorii konkurencyjnych, wskazując na ich niekonkluzywność. Następnie przedstawia oryginalne stanowisko Ingardena, w tym jego silne i słabe strony. Pokazuje, że koncepcja Ingardena, nie dając wglądu w mechanizmy leżące u podstaw poznawania cudzych stanów psychicznych, ma niewielką moc wyjaśniającą i nawet jako opis fenomenologiczny stosuje się do ograniczonej klasy sytuacji poznawczych.