W wieloaspektowej pracy Utwór muzyczny i sprawa jego tożsamości Romana Ingardena na czoło wysuwają się zagadnienia ontologiczne: kwestia kategorii ontycznej i istoty utworu muzycznego. W niniejszym artykule koncepcja Ingardena poddana jest krytyce wewnętrznej i zewnętrznej. W krytyce wewnętrznej rozwiązanie Ingardena rozpatrzone zostało przez pryzmat przyjętych przez niego założeń. W krytyce zewnętrznej poddane rewizji są same te założenia. Ingarden opiera swe badania na elitarnym korpusie analitycznym (rozpatruje wybitne utwory muzyki zachodniej XVIII i XIX w.) i liberalnych założeniach ontologicznych (dopuszcza istnienie wielu różnych typów przedmiotów). Przy tych założeniach rozwiązanie Ingardena, tj. uznanie utworu muzycznego za schematyczny przedmiot czysto intencjonalny, wydaje się optymalne. Perspektywa zmienia się, gdy wykroczymy poza ów elitarny korpus lub przyjmiemy bardziej restrykcyjne założenia ontologiczne.