Artykuł koncentruje się na problemie ewentualnego odnoszenia piękna dzieła sztuki do Bytu Absolutnego. Istotę omawianego zagadnienia można wyrazić w formie pytania: czy dzieło sztuki, niemówiące explicite o Bogu, może pomimo tego – jako dzieło będące nosicielem piękna – sygnalizować Jego obecność? Odwołując się do kilku znaczących konstatacji Romana Ingardena dotyczących doświadczenia metafizycznego i statusu jakości metafizycznych, korzystając także z Ingardenowskich ustaleń egzystencjalno-ontologicznych – artykuł prezentuje jakość metafizyczną jako przejaw bytowej pochodności. Taki zabieg interpretacyjny przywołuje jednocześnie kontekst bytowej pierwotności, a zatem także Bytu Absolutnego. Jeżeli więc dzieło sztuki (ściślej: jego konkretyzacja) jest nosicielem estetycznego piękna, dzięki któremu może pojawić się jakościowo-metafizyczna atmosfera (jakość metafizyczna) i jeżeli ona (w proponowanej interpretacji) odsyła ku Absolutowi, to teza, że piękno kieruje ku Bogu, zyskuje na zasadności.