W dniach 19–20 września 2019 roku w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej im. Cypriana Norwida w Zielonej Górze oraz Lubuskim Centrum Winiarstwa odbyła się interdyscyplinarna konferencja naukowa Winiarstwo lubuskie a media. Perspektywa trzydziestolecia 1989–2019. Partnerami wydarzenia zorganizowanego przez zielonogórską Bibliotekę Wojewódzką byli: Instytut Nauk o Informacji Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich oraz Komisja Prasoznawcza Polskiej Akademii Nauk, Odział w Krakowie. Konferencja została objęta Patronatem Honorowym Marszałek Województwa Lubuskiego Elżbiety Anny Polak. Patronat medialny sprawowały czasopisma „Bibliotekarz” i „Poradnik Bibliotekarza” oraz ogólnopolski portal bibliotekarski sbp.pl.

(ze wstępu).

Artykuł charakteryzuje pismo „Szopka” wydawane w Warszawie w latach 1922–1925 jako tygodnik satyryczno-humorystyczny. Pismo było trybuną Narodowej Demokracji, upowszechniało ideologię narodową. „Szopka” zamieszczała dowcipy rysunkowe i tekstowe wymierzone w domniemanych wrogów Polski i Polaków. Humorystycznej deformacji podlegały obiekty personalne i instytucjonalne. Tygodnik krytykował politykę Józefa Piłsudskiego i jego obozu politycznego, był antybolszewicki, antyniemiecki, antysemicki. Stosował zróżnicowane techniki perswazyjne celem upowszechniania narodowej wizji świata.

Na mapie pojęciowej problematyki badawczej cenzury oraz będących jej konsekwencją konfiskat jako zasadniczy obiekt analiz lokowany jest „inkryminowany tekst”. Takie postrzeganie cenzury pozwala analizować ją z perspektywy konkretnego faktu ingerencji władzy w prasowy przekaz, jego odnotowanie, a także zrekonstruowanie skutków owego zajęcia, tak dla autora, jak i wydawcy oraz redaktora. Próba natomiast rekonstrukcji historycznego obrazu cenzury w znacznie rozszerzonym zakresie, na który składają się: instytucje, ich kompetencje, metody i skutki działania, stosowane środki prewencji oraz represji wymaga jednak „odkrywania” nowych informacji, pozwalających na systemowe oraz porównawcze ujęcie problemu.

Autonomiczna Galicja była krajem dwóch prędkości. Z jednej strony stanowiła konstytucyjnie afiliowany kaganek wolności i autonomii, z drugiej — związana z monarchistycznym absolutyzmem — limitowała ochronę jednostki i przyznanych jej obywatelskich praw. Swoistym zakładnikiem owej dychotomii działań — w imię ochrony władzy i religii — stała się prasa.

Pod pretekstem odkrycia nieznanego druku z 1974 r. artykuł omawia badania nad selekcją odbiorczą prasy w ciągu II połowy XX wieku prowadzone przez Ośrodek Badań Prasoznawczych.

Pierwsza część artykułu przedstawia dzieje wydawnicze tygodnika „Przyjaciel Dzieci” za redakcji Jana Skiwskiego (1892–1911) i przeobrażenia jego zawartości literackiej, polegające na ostrożnej rewizji zasad z czasów kadencji Jana Kantego Gregorowicza (1867–1890) przy zachowaniu podstawowych związków ze wzorcami artystycznymi epoki pozytywizmu.

Tygodnik ilustrowany „Wędrowiec” (1863–1906) zgodnie z tytułem i deklaracją programową poświęcał na swoich łamach wiele miejsca geografii, dziejom kultury, opisom obcych krajów i relacjom podróżniczym. Artykuł omawia publikowane w tym czasopiśmie teksty odnoszące się do zagadnień starożytnego Bliskiego Wschodu.

Artykuł przedstawia historię polskich czasopism motoryzacyjnych uzupełnioną o wyniki najnowszych badań autora. Nieznane dotąd fakty oraz nowe ustalenia wywołały konieczność zweryfikowania dotychczasowej wiedzy na ten temat. Pierwszy polski periodyk motoryzacyjny „Gazeta Automobilowa” ukazał się w lutym 1911 roku we Lwowie, pięć miesięcy przed „Lotnikiem i Automobilistą”, który do niedawna uznawany był przez wielu za pierwsze polskie pismo motoryzacyjne. Artykuł zawiera najpełniejszą listę polskich tytułów motoryzacyjnych ukazujących się do wybuchu II wojny światowej.