Celem artykułu jest wyróżnienie i analiza podobieństw w antropologii filozoficznej dwóch wybitnych polskich filozofów: Romana Ingardena i Henryka Elzenberga, ze szczególnym uwzględnieniem ich obrazu człowieka jako istoty samoprzezwyciężającej się. W pracy zastosowano metodę rekonstrukcyjną. Choć wzajemne odniesienia między Ingardenem i Elzenbergiem nie były liczne, to ich koncepcje natury ludzkiej są bardzo podobne. Według obu filozofów człowiek jest istotowo różny od zwierząt, ale w znacznym stopniu uczestniczy w tym, co zwierzęce. O swoistości człowieka decyduje pierwiastek duchowy, transcendujący świat. Przez ducha człowiek może przezwyciężać biologiczną część siebie, ale też, co więcej, powinien siebie przezwyciężać, ponieważ w ten sposób realizuje człowieczeństwo i tworzy odmienny świat kultury. W zakończeniu tekstu zestawiono najważniejsze różnice między omawianymi koncepcjami człowieka.

Opracowanie to jest uzupełnieniem tekstu Bogusława Wolniewicza Elzenberg o Miłoszu (1997). Przedstawione zostają okoliczności związane z odkryciem artykułu Cz. Miłosza Obowiązek i skierowanej przeciw niemu polemiki Elzenberga. Ponadto, w drugiej części, autorzy podejmują się oceny powieści J. Conrada Korsarz.