Autorka analizuje problem choroby, umierania i śmierci podjęty w sztuce Margaret Edson Dowcip (Wit). Zwraca uwagę na konstrukcję metateatru i rolę dowcipu w sztuce. Następnie analizuje ograniczenia rozumu w podejściu opiekujących się Vivian Bearing lekarzy, skoncentrowanych na poddaniu jej morderczemu eksperymentowi i – w konsekwencji – na potencjalnym sukcesie badawczym. Autorka analizuje stosunek głównej bohaterki do utworów literackich oraz do jej własnej choroby, do innych ludzi i do Boga. Zastanawia się nad tym, co jest utratą w jej myśleniu o swoim cierpieniu. Następnie analizuje podejście pielęgniarki, która dzięki swej inteligencji emocjonalnej i empatii towarzyszy Vivian w drodze do śmierci.