Autor dokonuje przeglądu, opisuje i w konsekwencji formułuje własną definicję czasopism literackich młodych na przykładzie wybranych tytułów wydawanych po roku 1945 („Pokolenie” Romana Bratnego, „Nurt” Tadeusza Borowskiego, „Walka” dod. do krakowskiego „Dziennika Polskiego” Adama Włodka, „Inaczej” Tadeusza Jęczalika, „Po prostu” [1956/57], „Wyboje” związane z poznańską grupą „Wierzbak”, „Czarno na Białym czyli Zebra”, Zeszyty „Orientacje”). Część artykułu wskazuje na młodoliterackie przedziały, kształtowanie się kolejnych grup i pokoleń literackich, które nastąpiły po odejściu pokolenia Kolumbów i ich dwumiesięcznika „Sztuka i Naród”. Zjawisko: Czasopisma literackie młodych autor opisał na tle dziejów oficjalnej prasy literackiej tamtych lat. Nawiązując do teorii pokoleń literackich profesora Kazimierza Wyki autor wskazuje na rolę czasopisma w debiucie pisarza, w kształtowaniu programu literackiego grup i pokoleń literackich oraz jak odmienny jest ten mechanizm w czasopismach literackich młodych, przeciwstawiając je kategorii: czasopisma literackie dla młodych.

W kreowaniu świadomości pokoleniowych i w powstających programach literackich odegrały ważną rolę periodyki młodoliterackie, jak np. „Sztuka i Naród” (1942–1944), „Walka”, „Inaczej” (1945), „Pokolenie” (1946–1947), „Nurt” (1947), „Po Prostu” (1949–1955), „Wyboje” (1956–1957), „Zebra” (1957–1958), „Orientacja” (1965–1971) „Nowy Wyraz” (1972–1981) i inne. Opis zjawiska „czasopismo młodoliterackie” pozostaje w wielorakich uwikłaniach: pokoleniowych i historycznych.

Szkło jest znaczącym materiałem w kształtowaniu współczesnej architektury. Główną jego cechą pozostaje transparentność, co wiąże się z możliwością przepuszczania światła dziennego do wnętrza budynku. Szklane elewacje wyznaczają zanikającą granicę między wnętrzem a przestrzenią zewnętrzną, co jest źródłem inspiracji projektowych. Sprzyja temu również rozwój technologii i wiedzy dotyczącej właściwości szkła jako materiału konstrukcyjnego.
Celem artykułu jest rozpoznanie i przeanalizowanie możliwości stosowania szkła konstrukcyjnego w przeszklonych elewacjach. W pracy przeanalizowano aspekty technologiczne i konstrukcyjne szkła. Analizy wykonano w oparciu o metodę logicznej argumentacji, metodę porównawczą oraz studium przypadku. Duży wpływ na wyniki pracy miała analiza wybranych realizacji architektonicznych. Na tej podstawie ustalono typologię i charakterystykę rozwiązań projektowych szklanych fasad z zastosowaniem szkła konstrukcyjnego. Głównym kryterium wskazanej typologii było poszukiwanie rozwiązań, w których dąży się do kształtowania całoszklanych samonośnych struktur. Ustalono, że jest to możliwe przy zastosowaniu systemów bezramowych, szklanych żeber, systemów tarczownicowych czy szkła giętego. Projektowanie systemów samonośnych pozwala wyeliminować lub ograniczyć systemy wsporcze z innych materiałów. Dzięki użyciu szkła konstrukcyjnego możliwe jest zatem uzyskanie jednorodnych materiałowo rozwiązań. Rozwiązania te nie tylko koncentrują się na aspektach technologicznych i konstrukcyjnych, ale mają także wpływ na architektoniczną kreację elewacji.