Podczas prac ze złoża biofiltra zainstalowanego w fabryce kabli ,,Załom" kolo Szczecina wyizolowano grzyba Fusarium so/ani zdolnego do wykorzystywania metyloizobutyloketonu (MIBK) jako jedynego źródła węgla i energii. Hodowle namnażające prowadzono w półprzepływowym układzie bazującym na płuczce napełnionej pożywką mineralną, przez którą przetłaczano z zadaną szybkością powietrze domieszkowane metyloizobutyloketonem. Celem ochrony hodowli przed zainfekowaniem na drodze strumienia powietrza zainstalowano filtr bakteryjny. Z tak wzbogaconych hodowli izolowano mikroorganizmy wykonując posiewy na płytkach Petriego zalewanych wspomnianą wyżej pożywką mineralną uzupełnioną agarem. Testy potwierdzające oraz wstępne testy kinetyki biodegradacji MIBK przez wyizolowanego Fusariurn solani wykonano w analogicznym zestawie badawczym, jak stosowany do hodowli namnażających. W czasie badań mierzono natężenie przepływu gazów oraz oznaczano stężenia metyloizobutyloketonu przed i za płuczkami metodą chromatograficzną. Na bazie tych danych obliczono sprawność i szybkości biodegradacji MIBK przez Fusarium so/ani. Maksymalna szybkości . biodegradacji wynosiła około 60 gm+h', przy obciążeniach do 200 g-m+h', a sprawność zawierała się w przedziale od 40 do 80%, malejąc w miarę wzrostu obciążenia hodowli testowana substancją.

Przypadkowe wycieki ropy na otwartym morzu są częstym problemem środowiskowym prowadzącym do degradacji życia morskiego jak i życia na wybrzeżu. Obecnie techniki są skoncentrowane na zebraniu oleju, wypaleniu in-situ pozostałości ropy, zbieraniu zanieczyszczonego piasku i likwidowaniu zanieczyszczeń lub magazynowaniu go na terenach przyległych. W ciągu ostatnich lat wzrosło zainteresowanie bioremediacją z użyciem mikroorganizmów aktywnych w rozkładzie zanieczyszczeń ropopochodnych. Celem tej pracy było sprawdzenie zdolności mikroorganizmów wyizolowanych ze środowisk zanieczyszczonych do biodegradacji ropy naftowej w wodzie morskiej oraz w piasku pobranym z wybrzeża. Sztuczna woda morska wzbogacona biogenami została zaszczepiona bakteriami wyizolowanymi z osadów rafineryjnych. Te same kultury zostały użyte również w doświadczeniu z piaskiem pobranym z wybrzeża Krety. Badania z użyciem piasku zanieczyszczonego 5% (v/w) ropy naftowej były przeprowadzone po jego uprzednim wysterylizowaniu i bez poddania go sterylizacji. Takie modyfikacje miały na celu: wykazanie, czy wyizolowane kultury potrafią sobie radzić z zanieczyszczeniem w warunkach semi-naturalnych oraz scharakteryzowanie ich wzrostu i możliwości wystąpienia reakcji antagonistycznych pomiędzy inokulowanymi szczepami a mikroflorą naturalną. W trakcie eksperymentu mierzono zużycie tlenu, liczebność bakterii (cfu) i gęstość optyczną prób. Po zakończeniu eksperymentów (po 14 dniach) zmierzono zawartość węglowodorów ropopochodnych (TPH - total petroleum hydrocarbons) przy użyciu spektrofotometrii w podczerwieni (IR). Wszystkie testowane kultury mieszane posiadały zdolność do rozkładu węglowodorów w wodzie morskiej i piasku. Po dwóch tygodniach eksperymentu usunięcie TPH w wodzie morskiej zanieczyszczonej ropą naftową było pomiędzy 56,8% (dla A2) i 64,4% (dla A I). Stwierdzono, iż kultury najefektywniej usuwające węglowodory w wodzie morskiej nic są najlepszymi dla piasku. W piasku najlepszy rozkład węglowodorów obserwowano w próbach zaszczepionych mieszaniną bakterii wyizolowanych z osadów rafinerii w Koryncie. Zawartość węglowodorów była odpowiednio o ponad 70% niższa niż w odpowiadającym im kontrolach nicinokulowanych. Zaobserwowano, iż dodatek wody morskiej wzbogaconej biogenami do piasku miał również pozytywny wpływ na usunięcie węglowodorów przez naturalnie występujące w piasku mikroorganizmy (48%). Otrzymane wyniki wskazują na konieczność przeprowadzania analiz w warunkach semi-naturalnych zwłaszcza, gdy autochtoniczna mikroflora może posiadać wysoki potencjał degradacyjny. Obca mikroflora wprowadzona do środowiska może nic tylko nic przyspieszyć rozkładu zanieczyszczeń, ale i go spowolnić.