Celem artykułu jest przeanalizowanie feministycznego potencjału liberalizmu politycznego w znaczeniu zdefiniowanym przez Charlesa Larmore’a i Johna Rawlsa. Analiza ogranicza się do liberalnego feminizmu, pytając o to, czy powinien on stać się polityczno-liberalny. Problem ten podejmowany jest na przykładzie dwóch koncepcji – opracowanych przez Marthę C. Nussbaum i Susan Moller Okin. Pierwsza z nich przyjmuje, a druga odrzuca, mariaż liberalnego feminizmu i liberalizmu politycznego. Artykuł wykazuje trafność krytycznych argumentów Okin. W konkluzji przekonuje ponadto, że zasadne zarzuty Okin zwracają uwagę na konieczność i możliwość modyfikacji liberalizmu politycznego – jako zaplecza dla liberalnego feminizmu i ogólnej orientacji w filozofii polityki.