Artykuł dotyczy migrantów z podlaskich wsi wyjeżdżających do dużych miast polskich w poszukiwaniu wykształcenia i pracy zwanych potocznie mianem „Słoiki”. Ta mobilność wywołuje również przemieszczanie się przedmiotów-jedzenia, które stają się mobilnym medium tożsamości lokalnej, reprodukując więzi z ludźmi pozostałymi w domu. Podtrzymują one również w sposób symboliczny więź i poczucie wspólnoty z rodziną i społecznością lokalną.

Celem artykułu jest pokazanie roli jedzenia w określaniu tożsamości: jej idiomem jest jedzenie „swoje”: ze wsi, lokalne, rodzinne. Pytania badawcze dotyczą ich ambiwalentnej tożsamości jednostkowej, ale również regionalnej (lokalnej) badanej grupy, i tego jak jest ona konstruowana: z jednej strony budowana jest na różnicy w stosunku do ludzi z miasta, z drugiej zaś bazuje ona na silnym związku z wsią. Analiza opiera się na badaniach etnograficznych (obserwacji uczestniczącej, ok. 300 wywiadach pogłębionych) prowadzonych w społeczności Dąbrowy Białostockiej i jej okolicach w latach 2008–2013.

W tekście przyglądam się specyfice turystyki kulinarnej w południowo-meksykańskim stanie Oaxaca. Rozważam ją jako przestrzeń działania pozornie przeciwstawnych procesów związanych z (re)produkowaniem lokalnej i narodowej tożsamości kulturowej oraz z intensywną globalizacją. Współzależności te badam na etnograficznym przykładzie jednego z objazdów kulinarnych, w których uczestniczyłam w 2015 roku. Stanowił on część długotrwałych, wielostanowiskowych badań terenowych w Oaxace przeprowadzonych w latach 2011–2017, uzupełnionych interpretacją źródeł zastanych. Analizuję tortilla tour w szerszym kontekście jedzenio-obrazów (foodscapes), czyli przepływu pożywienia, ludzi i wyobrażeń na temat praktyk jedzeniowych (foodways) w transnarodowym społeczeństwie konsumpcyjnym. Przyglądam się także strategiom wytwarzania dziedzictwa kulinarnego na potrzeby turystyki kulturowej, która w założeniu ma prowadzić do stymulowania rozwoju społecznego i ekonomicznego wzrostu regionu.