Kwestia dostępności środowiska życia człowieka i dostosowywania go do (bardzo różnorodnych) potrzeb użytkowników nie jest nowa, jednak nie w każdym zakresie udało się już wypracować odpowiednie wzorce i wytyczne uniwersalnego projektowania. Dostępne dla wszystkich użytkowników i odpowiadające ich zróżnicowanym potrzebom otwarte strefy nauki i rekreacji stanowią przejaw nowego sposobu myślenia o roli przestrzeni miejskich. Artykuł ma na celu zarówno przybliżenie rozwiązania modelowego — Darrell’s Dream Boundless Playground, jak i określenie wytycznych, które mogłyby stać się pomocne dla tworzenia kolejnych, wolnych od barier, przestrzeni tego rodzaju.