Przestawiam argumentację na rzecz poglądu, że jeden z najważniejszych wyników metodologicznych francuskiego konwencjonalizmu, jakim było odrzucenie możliwości istnienia eksperymentów krzyżowych w dojrzałych naukach empirycznych, został sformułowany jednocześnie przez P. Duhema i G. Milhauda w 1894 roku. Tym samym podejmuję próbę zakwestionowania standardowego w filozofii i metodologii nauki ujęcia, które przypisuje wskazany wynik jedynie Duhemowi. Za podstawowe źródło pozwalające mi bronić poglądu o zasługach Milhauda w debacie na temat experimentum crucis uznaję jego rozprawę doktorską Essai sur les conditions et les limites de la certitude logique.