Tytułowe kategorie znaczenia, rozumowania i normatywności wyznaczają temat i cel artykułu. Jego celem jest odpowiedź na główne pytanie: czy między znaczeniem i rozumowaniem istnieje jakiś związek? A jeżeli tak, to jeden, czy wiele? Jaki? Jakie? Udzielając pozytywnej odpowiedzi, w punkcie (1) prezentuję definicję rozumowania (wnioskowania), a w punkcie (2) rozróżniam i przedstawiam związki formalne oraz pozaformalne. Związki formalne są opracowywane przez logikę. Nazwy – z określonymi znaczeniami, czyli pojęciami – tworzą zdania (związki wewnątrzzdaniowe). Ich znaczenia to sądy. Zdania pełnią funkcje przesłanek i wniosku w rozumowaniu (związki międzyzdaniowe). Do związków pozaformalnych można zaliczyć: związek między zdaniem a stanem rzeczy, do którego zdanie się odnosi (referencja i łącząca się z nią własność prawdziwości zdania). Inne związki pozaformalne to: związek przyczynowo-skutkowy, związek następstwa czasowego, związek przestrzenny i związki normatywne.

Głównym celem artykułu jest przedstawienie i porównanie niektórych aspektów referencyjnej teorii znaczenia Hilarego Putnama i inferencyjnej teorii znaczenia Roberta B. Brandoma. Ma to służyć pokazaniu podobieństw i różnic tych teorii, a dzięki temu ich głębszemu zrozumieniu i trafniejszej ocenie jak te teorie opisują i wyjaśniają proces nabywania znaczenia przez wyrażenia językowe. W swej teorii znaczenia Putnam akcentuje referencję pojętą jako relacja łącząca wyrażenia językowe z rzeczywistością pozajęzykową (empiryczną). Natomiast Brandom podkreśla doniosłość inferencji, dzięki której dookreślane jest znaczenie wyrażeń użytych w przesłankach i wniosku wnioskowania. Jednak wobec jego teorii znaczenia stawiany jest zarzut, że minimalizuje ona rolę elementu empirycznego (wyrażeń wskazujących itp.). Próbuje on bronić swojego stanowiska w anaforycznej teorii referencji. Putnam podobnie jak i Brandom twierdzili, że – jako podmioty poznające rzeczywistość pozajęzykową – nie jesteśmy w sytuacji, w której rzeczywistość dociera do nas w sposób bezpośredni. W poznaniu rzeczywistości odgrywa rolę sama rzeczywistość, ale i to jaka jest nasza aparatura poznawcza.

Akratic actions are usually defined as intentional actions which conflict with the agent’s best judgement. As both irrational and conscious, actions of that type stand in need of an explanation. In this paper I reconstruct and criticize Donald Davidson’s classical standpoint on the problem of akrasia. I show the disadvantages of Davidsonian conception of practical reasoning and I defend the conception of syllogistic reasoning. I also criticize the theory of intention as unconditional normative judgement. Against Davidson’s view, I argue for the theory of intention as an act of will (not a judgement). According to this theory of intention and practical reasoning, akratic actions should be explained as actions caused by an act of will which conflicts with the best judgement. I propose to interpret the inclination of will to conflict or to follow the best judgement by the theory of habitus.