Właściwe przeprowadzenie higienizacji osadów ściekowych mimo wielu - głównie teoretycznych - możliwości ciągle stwarza problem w kontekście ich przyrodniczego zastosowania Dlatego też poszukuje się coraz to nowych rozwiązań w tym zakresie. Jedną ze stosowanych dotychczas metod higienizacji osadów ściekowych jest wapnowanie, jest to jednak metoda dość droga. Poszukiwanie substytutu o dużej zawartości wapnia, a przy tym nietoksycznego dla środowiska doprowadziło do badań nad wykorzystaniem w tym celu mineralnych surowców odpadowych (MSO), tzn. popiołów energetycznych z półsuchego odsiarczania spalin w Elektrowni ,,Opole". Popiół mieszano z osadem ściekowym (po wirówce) w różnych proporcjach. Po trzech dniach analizowane mieszanki poddano badaniom mikrobiologicznym. Wyniki badań wykazały skuteczność przeprowadzonej sanitacji, a tym samym wskazały na mikrobiologiczną przydatność osadów do przyrodniczego wykorzystania. Badania chemizmu mieszanek MSO z osadem oraz prób kontrolnych (tzn. osadu i MSO) ukierunkowano na określenie całkowitej zawartości metali ciężkich oraz na rozdział poszczególnych metali między wyodrębnione frakcje. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że po dodaniu MSO do osadów ilość metali związanych we frakcjach biogennych (frakcja I-II) nie uległa istotnym zmianom. Kadm, cynk i częściowo chrom związane są z frakcją tlenków żelaza i manganu (frakcja III), która wrażliwa jest na zmiany potencjału redox. We frakcji tej nie zauważa się istotnej zmiany zawartości wraz ze wzrostem udziału osadu czy MSO. We wszystkich analizowanych próbach z frakcją organiczną (frakcja IV) w największych ilościach związane są miedź i chrom, natomiast w pozostałości (frakcja V) związane są głównie kadm, nikiel i ołów. Reasumując stwierdzić należy, że wprowadzenie do gleby mieszanek osadu z MSO, w dowolnej proporcji, nie spowoduje zwiększenia zagrożenia metalami ciężkimi. Przeprowadzone badania specjacji metali osadów ściekowych oraz ich mieszanek z MSO wskazują na podobny rozdział metali w poszczególnych frakcjach, a najbardziej niebezpieczne dla gleb, wód i roślin metale ciężkie, takie jak ołów, chrom, nikiel oraz kadm i cynk, związane są we frakcjach słabo rozpuszczalnych, a tym samym słabo dostępnych dla ekosystemu.