Artykuł dotyczy migrantów z podlaskich wsi wyjeżdżających do dużych miast polskich w poszukiwaniu wykształcenia i pracy zwanych potocznie mianem „Słoiki”. Ta mobilność wywołuje również przemieszczanie się przedmiotów-jedzenia, które stają się mobilnym medium tożsamości lokalnej, reprodukując więzi z ludźmi pozostałymi w domu. Podtrzymują one również w sposób symboliczny więź i poczucie wspólnoty z rodziną i społecznością lokalną.

Celem artykułu jest pokazanie roli jedzenia w określaniu tożsamości: jej idiomem jest jedzenie „swoje”: ze wsi, lokalne, rodzinne. Pytania badawcze dotyczą ich ambiwalentnej tożsamości jednostkowej, ale również regionalnej (lokalnej) badanej grupy, i tego jak jest ona konstruowana: z jednej strony budowana jest na różnicy w stosunku do ludzi z miasta, z drugiej zaś bazuje ona na silnym związku z wsią. Analiza opiera się na badaniach etnograficznych (obserwacji uczestniczącej, ok. 300 wywiadach pogłębionych) prowadzonych w społeczności Dąbrowy Białostockiej i jej okolicach w latach 2008–2013.