Materiał językowy o niejednoznacznym zakwalifikowaniu składniowym w korpusie blogów – Artykuł stanowi przegląd zjawisk składniowych napotkanych w korpusie postów zaczerpniętych z włoskich blogów historycznej już platformy Splinder, które dotyczą elementów realizujących połączenia międzyzdaniowe w obrębie zdania złożonego. W szczególności uwaga skupia się na tych przypadkach, które mają znaczenie strukturalne, ponieważ mieszczą się w pośredniej przestrzeni między autonomią a integracją syntaktyczno-semantyczną. Dokładniej rzecz ujmując, koncentruje się na przypadkach ułomnego z puntu widzenia normy języka włoskiego zakodowania relacji pomiędzy zdaniami w obrębie wypowiedzeń złożonych.

W pierwszej części artykułu przedstawiam zaproponowane przez Profesora Jerzego Pelca funkcjonalne podejście do semiotyki logicznej języka naturalnego. Najważniejszą cechą tego podejścia jest zwrócenie szczególnej uwagi na użycia analizowanych wyrażeń. Jednym z istotnych celów zaproponowanej przez Pelca analizy jest zaś denominalizacja semiotyki języka naturalnego. Zdaniem Pelca, analiza, która zajmuje się przede wszystkim sposobem użycia i wyrażeniami wyjętymi z kontekstu, przecenia rolę nazw w języku. Natomiast analiza, której przedmiotem są użycia i podużycia, siłą rzeczy musi zwracać uwagę na kontekst i sytuację pozajęzykową i dzięki temu może „dowartościować” zdania. W drugiej części staram się usytuować stanowisko Pelca w ramach toczonej współcześnie debaty między minimalizmem semantycznym a kontekstualizmem, dotyczącej wpływu kontekstu pozajęzykowego na znaczenie. Osobny podrozdział poświęcony jest analizie wypowiedzi niezdaniowych. Stawiam tezę, że pogląd Pelca można uznać za stanowisko pragmatyczne, zgodnie z którym takie wypowiedzi są rzeczywiście – a nie tylko pozornie – niezdaniowe, niemniej jednak mogą wyrażać sądy i mieć określoną moc illokucyjną.

Bogusław Wolniewicz na kanwie rozważań nad ontologią i semantyką Traktatu Wittgensteina stworzył oryginalny system formalny. System ten ma interpretacje filozoficzne. Wolniewicz nazwał ten system ontologią sytuacji. W artykule przedstawiam zarówno jego intuicyjne podłoże, jak i jego treść formalną oraz interpretację filozoficzną. Wzmiankuję również o jego zastosowaniach w aksjologii i hermeneutyce logicznej.

Głównym zadaniem wyobraźni w teorii dzieła literackiego Romana Ingardena jest odtwarzanie przedmiotów i wyglądów opisanych w dziele literackim oraz uzupełnianie ich schematycznego opisu o dodatkowe szczegóły zgodne z treścią dzieła. Wyobraźnia przyczynia się więc istotnie do wytworzenia konkretyzacji dzieła. Pozostałe wyobrażenia, przede wszystkim twórcze wyobrażenia autora oraz swobodne inspiracje czytelników, nie należą już do dzieła, zgodnie z postulatem antypsychologizmu. Ingarden pojmuje wyobraźnię w sposób tradycyjny, jako władzę przeżywania obrazów myślowych. Nie wiąże pojęcia wyobraźni z nadawaniem znaczenia wypowiedziom fikcyjnym, fantastycznym, metaforycznym i symbolicznym. Jeśliby jednak przyjąć właśnie taką koncepcję wyobraźni, którą można nazwać semiotyczną, obecność wyobraźni w dziele rozszerzy się do wszystkich czterech jego warstw, a sam Ingardenowski „ quasi‑sąd” będzie można uznać za „zdanie wyobraźniowe”.

Celem niniejszego artykułu jest opisanie wybranych zjawisk składniowych dotyczących niefinitywności oraz ukazanie najczęstszych typów zdań podrzędnych z wyzerowaną formą czasownika w języku niemieckim w jego XVII-wiecznej fazie rozwoju. Stosowanie konstrukcji bez Verbum finitum wydaje się być szczególnie częste w okresie języka wczesno-nowo-wysoko-niemieckiego. Również dzisiaj można zaobserwować struktury niefinitywne. Jednak ich rola we współczesnym dyskursie różni się od tej, jaką pełniły konstrukcje historyczne.