Mimo udręczonej rzeczywistości narodowej, wiara w przyszłe odkupienie Polski oraz idea przemiany i oczyszczenia zrodziła w dziełach polskich romantyków nadzieję zbawienia, nadejścia Bożego królestwa na ziemię. Niewątpliwie przyczyniła się do narodzin tej optymistycznej wizji, która zadomowiła się w nowej, mistycznej atmosferze początku XIX wieku, Polski jak „Chrystus narodów”, która łączyła się z chrześcijańskim eschatologizmem, rewolucyjnymi dążeniami i nadziejami na przyszłe odkupienie historii. Apokaliptyczne i millenarystyczne motywy obecne w Boskiej Komedii niewątpliwie przyczyniły się do umocnienia mesjańskich idei romantyków: teraźniejszość jako teren zła i chaosu, poprzez cierpienie i zniszczenie, stała się uprzywilejowanym momentem ekspiacji, przygotowującym nadejście miasta Boga. Artykuł ten ma na celu analizę niektórych motywów z Raju Dantego, które zainspirowały niektóre z piękniejszych stron polskiej literatury romantycznej.

Tristan et Iseut to jedno z najsłynniejszych dzieł świeckiej literatury XII wieku. W pierwotnej formie powieść została pomyślana in parte hominum. Pierwsze edycje nosiły tytuł „Le Roman de Tristan”, a fabuła była artykułowana wokół postaci męskiego bohatera. W miarę jak dzieło rozprzestrzeniło się po dworach i wsiach, wśród zwykłych ludzi, uwaga coraz bardziej przeniosła się z Tristana na Izoldę. Ninijeszy artykuł stanowi próbą analizy różnych wersji Tristana i Izoldy poprzez postać bohaterki. Analiza synchroniczna i diachroniczna zwraca szczególną uwagę na aspekty związane z erosem i namiętnością, jako przydatne elementy do ujawnienia szerszego tematu statusu kobiet w średniowieczu i jego związku z seksualnością.

Kryzys epidemiologiczny wywołany przez wirusy SARS-CoV-2 stanowił duże wyzwanie dla nauczania włoskiego i generalnie wszystkich języków obcych. Przedmiotem artykułu jest analiza najważniejszych problemów związanych z dydaktyką na odległość, z jakimi w pierwszej fazie pandemii musiała się zmierzyć reprezentatywna grupa nauczycieli.

Celem eseju jest omówienie części epistolografii Rebory jako twórczości literackiej, która rozwija się idąc śladem jego twórczości lirycznej (przynajmniej w pewnych momentach), a nawet wręcz ją wyprzedza w poszukiwaniu odważnych rozwiązań na poziomach formalnym i semantycznym. Analiza aspektów literackich listów włoskiego poety, pod kątem artystycznym tak bliskich jego wierszom, służy wykazaniu, że u podstaw ekspresyjności (czy ekspresjonizmu) Rebory’ego tkwi potężny endogeniczny popęd i że nieład charakteryzujący jego twórczość epistolograficzną jest raczej natury psychologicznej niż kulturowej czy stylistycznej.

Zamysłem eseju jest zbadanie artystycznych i literackich zabiegòw Dostojewskiego w odniesieniu do Dziennika pisarza i opowiadania Łagodna. W tym celu podkreślono artystyczne zabiegi Dostojewskiego, pisarza i publicysty, który po przeczytaniu wiadomości w kronice kryminalnej przeprowadza czytelnika przez najciemniejsze zakątki duszy ludzkiej, co posłużyło do przedstawienia koncepcji autorskiej pisarza.

Znajomość kolokacji danego języka jest niezbędna do posługiwania się nim na wysokim poziomie zaawansowania. Sam termin „kolokacja” pozostaje jednak przedmiotem kontrowersji, a w różnych pracach podaje się różne jego definicje. Rozbieżności między poszczególnymi definicjami wiążą się z kontekstami, w jakich są one formułowane oraz celami, dla których są tworzone. Pomimo problemów wynikających z opisywanego stanu rzeczy, w niniejszym artykule przyjmuje się, że wspomniane różnice stanowią konieczność. Celem artykułu jest zaproponowanie definicji kolokacji odpowiedniej w kontekście leksykografii języków specjalistycznych.

Celem artykułu jest analiza cyklu fantastycznego La Montagne morte de la vie Michel’a Bernanosa w ujęciu ekokrytycznym (m.in. tekst literacki jako „green script” L. Buell’a). Opublikowany po raz pierwszy w latach sześćdziesiątych XX wieku cykl stanowi integralną część słynnej kolekcji Angoisse wydawnictwa Fleuve Noir, a jego autor jest jedną z wiodących postaci „szkoły fantastyki Fleuve Noir”. Nowatorstwo La Montagne morte de la vie polega przede wszystkim na fuzji elementów emblematycznych dla fantastyki z ideami protoekologicznymi, które zostaną spopularyzowane przez ekologię głęboką dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku.

Artykuł analizuje dwa warianty adiaforyczne w tradycji rękopiśmiennej fabliaux Jean’a Bodel’a, Le vilain de Farbu: barbeoire (ms. B) i papeoire (ms. H). Oba couplets d’octosyllabes (ten zawierający barbeoire w B i ten zawierający papeoire w H) są spójnie wkomponowane w strukturę tekstu do tego stopnia, że wydają się praktycznie wymienne. Jednak te dwa warianty są mniej wymienne: o ile barbeoire mógłby z łatwością zastąpić papeoire w H, ponieważ oba mają wspólny sem przestraszenia, przerażenia, który jest używany do przywoływania postawy kobiety, o tyle papeoire miałby niewielkie znaczenie w odniesieniu do arbalestiax w B, niezależnie od tego, czy chodzi o “błazna”, czy tylko o “kusznika”. To skłania nas do przypuszczenia, że pierwotnym doświadczeniem jest papeoire, termin, który – jeśli nie był już używany do określenia manekina występującego w późniejszym folklorze pikardyjskim – to przynajmniej ma znaczenie, w którym rozpoznajemy jego etymologiczny rdzeń, czyli “pożeracz”, atrybut zawsze kojarzony z postacią potwora. Termin ten był z pewnością znany zarówno autorowi, jak i kopiście H, obu Pikardyjczykom, ale prawdopodobnie nie kopiście B (lub kopiście antygrafu na najwyższych poziomach tej gałęzi stemmy), który, nie rozumiejąc go, mógł uznać za stosowne interweniować w system frazeologiczny w celu dostosowania go do znanego rzeczownika bliskiego pierwotnemu, niezrozumiałemu.

This is a short overview of a Tatar journal Heberçı of 22 (+2 title) pages published in 1952 in Stockholm, the content, and the language features of which were unknown to the specialists up to now. It was called issue number 1. The publication was realized by a group of well-known Tatar writers, scientists and journalists who lived at that time in Sweden as immigrants. The copy of the journal which was at my disposal was received from Stockholm. The study of this bulletin may give new information about the duration of the keeping or not keeping of the immigrants’ mother tongue in a foreign language environment. Also, one can regard it as a source for research of the social status of the immigrants in Europe in the middle of the 20th century. This article will present the following: 1. an overview of the content of the bulletin, 2. an analysis of the language of the journal in comparison with the Modern literary Tatar language, 3. the translation into English of 2 texts from the bulletin and 4. 5 pages of facsimiles of the texts.

Professor Tadeusz Kowalski (1889–1948) was in correspondence with scholars from practically all over the world. He had an active interest in the developments of Oriental studies in the Soviet Union. He valued the publications he received from the USSR as well as all contacts he had with Russian researchers. He sought to cooperate with Alexander Samoylovich (1880–1938) – one of the most eminent Turkologists in the Soviet Union. This goal had been partially achieved. The archives of the Polish Academy of Sciences and the Polish Academy of Arts and Sciences in Kraków now hold, catalogued under ref. no. K III-4, j. 174, just three letters from the Russian Turkologist. These materials, despite their small number, are an engrossing source of knowledge on the state of Soviet Turkish studies in the mid-1920s and the Soviet Oriental studies community. As the author managed to determine, these letters are all the more precious as the branch of the archives at the Russian Academy of Sciences in St.-Petersburg, where the legacy of professor Samoylovich is kept, has no copies. Interestingly, there are no surviving copies of the letters from professor Kowalski to the Russian Turkologist. This article aims to analyse the contents of the letters written by Alexander Samoylovich, the Soviet Turkologist, to professor Tadeusz Kowalski, and determine the purpose and direction in which Turkish studies were developing in the USSR in the period described in these sources.